Ուղերձ երազում

Ես հիվանդ էի և թվում էր, որ այն տևելու է հավերժ: Մեկ շաբաթ ես չէի կարողանում որևէ բան անել, նույնիսկ սնունդ կամ հեղուկ ընդունելն էլ էր ինձ համար դժվար: Ես հաճախ էի լոգարան վազում, բայց չէի ցանկանում գնալ բժշկի մոտ քանի որ կարծում էի, որ դրանք միայն գրիպի հետևանքներ էին: Ի վերջո, մի գիշեր ամուսինս ասաց. «Վերջ, գնում ենք հիվանդանոց»:

Մենք հասանք հիվանդանոց շատ արագ: Այնտեղ այլ հիվանդներ չկային, այդպես բժիշկները ինձ շատ արագ ընդունեցին: Ես բացատրեցի բժիշկներին և բուժքույրերին ինչ է ինձ հետ պատահել վերջին մի շաբաթվա ընթացքում, նրանք բոլորը համամիտ էին, որ ես գրիպ էի և շատ ուժեղ ջրազրկված, նրանք ինձ ընդունեցին հիվանդանոց և սկսեցին ստուգումները:

Ես գիտեի, որ ստիպված էի խմել շատ հեղուկ: Ես թույլ տվեցի, որ նրանք իմ քթի միջով անցկացնեն խողովակը մինչև կոկորդս, որպեսզի կարողանան անհրաժեշտ քանակությամբ հեղուկը ինձ հասցնեն: Երբ նրանք այդ գործունեությունն էին իրականացնում, ես գիտեի, որ ամբողջ փողոցի ժողովուրդը կարող է լսել իմ ճիչը:

Ես բղավեցի. «Հիսուս, օգնիր ինձ:» Բուժքույրերից մեկն ասաց, որ հանգստանամ, և որ այն կավարտվի մի քանի րոպեից: Բայց չավարտվեց:

Բուժքույրերը արյուն էին վերցրել այն երակից, որին հնարավոր էր եղել հասնել: Ինձ տեղափոխվեցին ռենտգենի, պետք է կատարեին որովայնի ուռուցքների ուլտրաձայնային հետազոտություն: Արդյունքներն այնպիսին էին, որ իմ լեղապարկի մակերեսը, սպիտակուցը, բոլորն այտուցված ու բորբոքված էին: Անհայտ պատճառներով, իմ մարմինը փակեցին: Առավոտյան ժամը 5-ի սահմաններում, Արտակարգ սենյակի պատասխանատու բժիշկը եկավ ինձ մոտ, և ես երբեք չեմ մոռանա նրա աչքերը և նրա հայացքը, երբ ձեռքս վերցրեց և ասաց. «Հաջողություն»: Այդ մարդը գիտեր, որ ես մեռնում էի և ես չգիտեի՝ ինչպես պատասխանել:

Ես աղոթեցի: Ես խոսում էի Աստծո հետ և ասում էի Նրան, որ եթե ես մահանամ այդ օրը հիվանդանոցում ամեն ինչ կարգին կլինի: Ես գիտեի, որ Հիսուսն իմ Փրկիչն է, ես հավատում էի Նրան, և ես կբացեի իմ աչքերը Երկնքում:

Ես անցկացրեցի երկու շաբաթ հիվանդանոցում, չկարողանալով վեր կենալ անկողնուցս: Ես պարբերաբար փսխումներ էի ունենում, բայց նույնիսկ չէի կարողանում անկողնուցս դուրս գալ և գնալ լոգարան: Բուժքույրերը նույնիսկ նեղվում էին, քանի որ ես չէի կարողանում ինքս ինձ համար գոնե մի փոքր հոգ տանել: Իմ վիճակը չէր լավանում, և ես ինձ լավ չէի զգում, երբ ամեն անգամ բուժքույրերը գալիս գնում էին, արյուն էին վերցնում, կամ գիշերները տեսնելու թե լավ քնել եմ թե ոչ: Հիմա նույնիսկ ծիծաղելի է հնչում, ինչպե՞ս կարող ես քնել, երբ գիշերները մեկը լույսը մոտեցնում է և հարցնում արդյոք քնած ես:

Մի գիշեր ես կարծես արթնացա, և երկու դեմք տեսա անկողնուս մոտ՝ հազիվ երևացող: Նրանք զրուցում էին և նրանցից մեկն ասաց. «Նա չի գնում դեպի լավը, և ցավեր է ունենում»: Ես նորից ընկա քնի մեջ, և ինձ թվաց, որ տեսա մի գիրք, որը բացվեց, և բացվեց 116 էջը: Երբ ամբողջովին ընկղմվեցի երազի մեջ, նկատեցի որ գիրքն ունի ոսկե եզրեր էջերին:

Հաջորդ առավոտ բժիշկը եկավ ինձ մոտ և ասաց, որ ինձ մոտ շատ ուժեղ թունավորում էր եղել, բայց հիմա արդեն ամեն ինչ մաքրվել և կարգավորվել է և հաջորդ օրն արդեն կարող եմ տուն վերադառնալ:

Ես չէի կարողանում մտքիցս հանել գրքի երազը, ոսկե էջերը պետք է Աստվածաշնչում լինեին: Չգիտես ինչու ես զգում էի, որ ուղերձը կապ ուներ Սաղմոսների հետ:

Երբ կեսօրին տուն վերադարձա և տեղավորվեցի, գտա իմ Աստվածաշունչը և բացեցի Սաղմոսներ 116-ը: Ես այնտեղ գտա այն, ինչը ինձ զարմացրեց և տվեց մեծ մխիթարություն: Ապացույց, որ Աստված լսում է ինձ, և որ Նա գիտի ինձ և գիտի իմ տառապանքը և օգնում է ինձ.

Սաղմոս 116
Շնորհակալություն մահից ազատելու համար:

«Ես սիրով եմ լցված, որովհետև Աստված լսում է, Իմ ձայնը, իմ աղաչանքները։ Նա իր ականջը դեպի ինձ խոնարհեցրեց,Եվ իմ կյանքի բոլոր օրերում ես նրան պիտի կանչեմ։»(1-2)

«Մահվան պարաններն օղակեցին ինձ,Եվ ես աղետալի վիճակում հայտնվեցի, ասես գերեզմանում։ Նեղություն ու վիշտ գտա ես։ Բայց ես Աստծո անունը կանչեցի.«Ո՛վ Աստված, փրկի՛ր իմ հոգին»։»(3-4)

«Դու իմ հոգին ազատեցիր մահից, Աչքս՝ արտասուքից, ոտքս՝ սայթաքելուց։»(8)