Իրական մայրիկի ձայնը

– Ողջո՜ւյն: Խնդրո՛ւմ եմ, մի՛ կախի՛ր լսափողը:

– Ի՞նչ է հարկավոր: Ժամանակ չունեմ դատարկախոսություն լսելու, արագացրո՛ւ:

– Այսօր ես բժշկի մոտ էի…

– Եվ ի՞նչ:

– Հղիությունը հաստատվեց, արդեն 4-րդ ամիսն է:

– Իսկ ես ի՞նչ կարող եմ անել: Ինձ խնդիրներ պետք չեն, ազատվի՛ր նրանից:

– Ասացին արդեն ուշ է: Ի՞նչ անեմ…

– Մոռացի՛ր իմ հեռախոսահամարը:

– Ինչպե՞ս թե՝ մոռացի՛ր… դու ինձ լսո՞ւմ ես, ալո՜…

– Բաժանորդը գտնվում է…

3 ամիս անց…

– Բարև՛ փոքրի՛կ:

– Բարև, իսկ դու ո՞վ ես:

– Ես քո պահապան հրեշտակն եմ:

– Իսկ ումի՞ց ես դու ինձ պաշտպանելու: Չէ՞ որ ես այստեղ եմ, այստեղից ոչ մի տեղ չեմ գնա:

– Ինչպե՞ս ես քեզ զգում, դե ասա՛:

– Ես լավ եմ: Իսկ ահա մայրիկս ամեն օր լաց է լինում:

– Փոքրի՛կ, մի՛ մտահոգվիր, մեծահասակները միշտ ինչ-որ բանից դժգոհ են: Կարևորը դու ավելի շատ քնի՛ր, ուժ հավաքի՛ր, այդ ամենը դեռ քեզ շա՜տ են պետք գալու:

– Իսկ դու տեսե՞լ ես մայրիկիս: Ինչպիսի՞ն է նա:

– Իհա՛րկե, չէ՞ որ միշտ կողքիդ եմ: Մայրիկդ գեղեցիկ է և շատ երիտասարդ:

3 ամիս անց…

– Հրեշտա՛կ, դու այստե՞ղ ես:

– Իհա՛րկե, այստեղ եմ:

– Այսօր մի տեսակ մայրիկը շատ վատ է զգում իրեն: Ողջ օրը լաց է լինում և վիճում ինքն իր հետ:

– Իսկ դու ուշադրություն մի՛ դարձրու: Դեռ պատրաստ չե՞ս լույս աշխարհ գալու:

– Կարծես թե արդեն պատրաստ եմ, բայց շատ եմ վախենում: Իսկ եթե մայրիկն ավելի շատ բարկանա, երբ ինձ տեսնի…

– Ի՞նչ ես ասում, նա անպայման կուրախանա: Մի՞թե կարելի է չսիրել այսպիսի անուշ փոքրիկին, ինչպիսին դու ես:

– Հրեշտա՛կ, իսկ ինչպե՞ս է այնտեղ, ի՞նչ է կատարվում որովայնից դուրս…

– Այստեղ հիմա ձմեռ է: Շուրջբոլորը ամեն բան սպիտակ-սպիտա՜կ է և գեղեցիկ ձյան փաթիլներ են թափվում: Շուտով դու ինքդ ամեն բան կտեսնես:

– Հրեշտա՛կ, ես արդեն պատրաստ եմ տեսնելու այդ ամենը:

– Դե քեզ տեսնեմ, փոքրի՛կ, սպասում եմ:

– Հրեշտա՛կ, ես վախենում եմ և ցավոտ է…

Կանացի ձայն է լսվում՝

– Օ՜, որքան ցավոտ է: Օգնե՛ք խնդրում եմ, ինչ-որ մեկը… ինչպե՞ս կարող եմ ինչ-որ բան անել միայնակ, օգնե՛ք…

Փոքրիկը ծնվում է շատ արագ, առանց կողմնակի միջամտության: Հավանաբար նա շատ էր վախենում ցավեցնել մայրիկին:

Օրեր անց… երեկոյան քաղաքի ծայրամասում՝ բնակելի թաղամասի մոտակայքում…

– Որդի՛ս, մի՛ նեղացիր ինձնից: Հիմա այնպիսի ժամանակներ են, իսկ ես այնքա՜ն միայնակ եմ: Ո՞ւր կգնամ քեզ հետ: Ամբողջ կյանքս դեռ առջևում է: Իսկ քեզ համար միևնույն է, դու պարզապես կքնես և վերջ…

– Հրեշտա՛կ, իսկ ո՞ւր գնաց մայրիկս:

– Չգիտեմ, մի՛ անհանգստացիր, նա հիմա կվերադառնա:

– Հրեշտա՛կ, իսկ ինչո՞ւ է քո ձայնն այդպիսին: Դու ի՞նչ է, լա՞ց ես լինում: Հրեշտա՛կ, շտապեցրո՛ւ մայրիկին, խնդրո՛ւմ եմ, այստեղ շա՜տ ցուրտ է, ես մրսում եմ…

– Ո՛չ, փոքրի՛կ, ես չեմ լացում, պարզապես քեզ այդպես թվաց: Ես հիմա նրան կբերեմ: Միայն թե դու մի՛ քնիր, լա՛ց եղի՛ր, որքան կարող ես բարձր:

– Ո՛չ, հրեշտա՛կ, ես լաց չեմ լինի, մայրիկն ասաց, որ պետք է քնեմ:

Այդ պահին մոտակա բարձրահարկ շենքի բնակարաններից մեկում ամուսիններ են վիճում.

– Ես քեզ չեմ հասկանում, ո՞ւր ես պատրաստվում գնալ: Փողոցում արդեն մութ է: Դու անտանելի ես դարձել այդ հիվանդանոցից հետո: Սիրելի՛ս, մենք միակը չենք, հազարավոր զույգեր կան, որ անպտղության խնդիր ունեն: Չէ՞ որ ինչ-որ կերպ նրանք կարողանում են շարունակել ապրել:

– Ես խնդրո՛ւմ եմ քեզ, խնդրո՛ւմ եմ, հագնվի՛ր և ե՛կ ինձ հետ:

– Ո՞ւր…

– Չգիտեմ՝ ուր: Պարզապես զգում եմ, որ պետք է ինչ-որ տեղ գնամ: Հավատա՛ ինձ, խնդրո՛ւմ եմ:

– Լա՛վ, սա վերջին անգամ է: Լսո՞ւմ ես, վերջին անգամ է, որ քեզ հետ գալիս եմ:

Շենքի մուտքից մի զույգ է դուրս գալիս: Առջևից արագ քայլերով գնում է կինը, իսկ  հետևից՝ ամուսինը:

– Սիրելի՛ս, այնպիսի տպավորություն է, կարծես գնում ես նախօրոք ընտրած երթուղով:

– Դու չես հավատա, բայց կարծես ինչ-որ մեկը ձեռքիցս բռնած տանում է:

– Դու ինձ վախեցնում ես: Խոստացի՛ր, որ վաղը ողջ օրը կմնաս անկողնում: Ես կզանգահարեմ քո բժշկին:

– Սո՛ւս… լսո՞ւմ ես, ինչ-որ մեկը լալիս է:

– Այո՛, այն կողմից երեխայի լացի ձայն է գալիս:

– Փոքրի՛կ, ավելի բարձր լացի՛ր: Քո մայրը մոլորվել է, բայց շուտով կգտնի քեզ:

– Հրեշտա՛կ, իսկ որտե՞ղ էիր դու: Ես կանչում էի քեզ, այնքա՜ն եմ մրսում, ցո՜ւրտ է…

– Ես գնացել էի քո մայրիկի հետևից: Նա արդեն այստեղ է:

– Օ՜, Աստվա՛ծ իմ, սա իսկապես երեխա է: Նա ամբողջությամբ սառել է, արա՛գ, շո՛ւտ տուն ենք գնում… Սիրելի՛ս, Աստված մեզ փոքրիկ ուղարկեց…

– Հրեշտա՛կ, իմ մայրիկի ձայնը փոխվե՞լ է:

– Ո՛չ, փոքրի՛կ, սա իրական ձայնն է քո մայրիկի…